توانایی درک خطر کودک و ادراک والدین نسبت به ایمنی کودک در کودکان حادثه دیده و حادثه ندیده

حوادث و اتفاقات از مهم ترین عوامل تهدیدکننده سلامت بشراست. آسیب پذیرترین گروه سنی در برابر حوادث نیز کودکان هستند. نقش والدین در مراقبت از کودک و نگرش های آنها نسبت به ایمنی کودکشان اهمیت دارد. همچنین توانایی های شناختی و رشدی کودک در درک خطرات محیط اطراف نیز نقش بسزایی در بروز حوادث دارد. پژوهش حاضر، دو هدف دارد: الف- مقایسه ادراک والدین نسبت به ایمنی کودک در بین کودکان حادثه دیده و حادثه ندیده، ب- مقایسه سطح توانایی کودکان حادثه دیده و کودکان حادثه ندیده در درک خطرات. نمونه مورد مطالعه شامل دو گروه حادثه دیده و حادثه ندیده است: گروه اول 60 کودک حادثه دیده (7 تا 12 ساله) و والدین آنها که بدلیل حوادث غیرعمدی در بیمارستان شهید هاشمی نژاد مشهد بستری شده بودند و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند. گروه دوم 60 کودک حادثه ندیده و والدین آنها که به روش نمونه گیری در دسترس از سطح شهر مشهد انتخاب شدند. والدین به پرسشنامه sartq پاسخ دادند و درک خطر کودکان با یک سری تصاویر اندازه گیری و نمره گذاری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری رگرسیون لوجستیک استفاده شد. نتایج نشان داد ادراکات والدین نسبت به مراقبت از کودک نمی تواند آسیب دیدن وی را پیش بینی کند و فقط ریسک پذیری کودک از نظر والدین به طور پایایی آسیب دیدگی کودک را پیش بینی می کند. به این صورت که هر چه قدر کودکی از نظر والدینش ریسک پذیرتر باشد، شانس آسیب دیدگی وی بیشتر است. همچنین نمره کودک در درک خطر به طور پایایی آسیب دیدگی وی را پیش بینی می کند. به این معنا که هر چه قدر کودکی توانایی درک خطر بیش تری داشته باشد، شانس آسیب دیدگی وی کمتر است. و توانایی درک خطر کودکان حادثه دیده کمتر از حادثه ندیده است. در نتیجه کودکانی که تخمین پایینی از خطرهای محیطی دارند و یا تخمین بالا از توانایی خود دارند، از شانس بیشتری برای آسیب های غیرعمدی برخوردارند. بالا بردن توانایی کودکان در این زمینه، آنها را قادر می سازد تا بتوانند از حوادث و خطرات دوری کرده و در نتیجه کمتر دچار انواع جراحت ها و آسیب های احتمالی گردند.